به گزارش وسائل، درس گفتار «اسلام و آسیب‌های اجتماعی» با تدریس حجت الاسلام رضا غلامی، رئیس مرکز پژوهش‌های علوم انسانی اسلامی صدرا، از نیمه اردیبهشت ماه تا پایان شهریورماه در ۱۲جلسه در پژوهشکده مطالعات اسلامی آسیب های اجتماعی دانشگاه شاهد برگزار می‌شود. در ادامه، گزارش هفتمین درس گفتار با موضوع «اعتیاد به مواد مخدر و نحوه مواجهه با آن» آمده است: اعتیاد، خود یکی از عوامل معضلات درون خانوادگی است اما شک نباید کرد که آسیب ها و گرفتاری های درون خانوادگی و مهم تر از آن، بسته شدن چتر حمایتی خانواده چه از جهت عاطفی، چه از جهت معنوی و چه مادی، خود یکی از عوامل ایجاد اختلالات روحی و روانی و به تبع آن، اعتیاد به مواد مخدر محسوب می شود. اگر درباره معتادان بررسی شود، درصد قابل توجهی از آنها از چتر حمایتی خانواده بهره مند نبودند لذا یقیناً تقویت نهاد خانواده در ریشه کن سازی اعتیاد از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است.
خلاصه جلسه قبل:
حجت الاسلام رضا غلامی در جلسه گذشته گفت: بحث بر سر نقش کلیدی قانون و تربیت اجتماعی در مواجهه با آسیب های اجتماعی بود. به این منظور ابتدا وارد موضوع قانون شدیم و پس از تبیین مفهوم، مؤلفه ها و جایگاه قانون، به مختصات قانون خوب و کارآمد پرداختیم. حرف اصلی درباره قانون، این بود که قانون خوب می تواند از شکل گیری آسیب های اجتماعی جلوگیری کند و در صورت بروز آسیب، امکان مقابله مؤثر با آن را فراهم کند. از سوی دیگر، قانون بد و ناکارآمد، خودش تولید آسیب می کند و تا قانون تغییر نکند، مشکل برطرف نمی شود.
در بخش بعدی وارد موضوع تربیت اجتماعی شدیم و ابتدا درباره معنا و مبنای تربیت اجتماعی به نکات و اصول متعددی اشاره کردیم. در ادامه نقش و سهم تربیت اجتماعی را در عینیت بخشی به قانون توضیح دادیم و این گونه نتیجه گرفتیم که اگر به تربیت اجتماعی بهاء لازم داده شود و مهم تر از آن، تفکر و دستگاه تربیتی مناسبی در جامعه وجود داشته باشد، از بوجود آمدن خیلی از آسیب های اجتماعی جلوگیری خواهد شد. در واقع، خیلی از آسیب های اجتماعی در جامعه ما، مولود فقدان سرمایه گذاری مناسب در زمینه تربیت اجتماعی و البته بی بهره بودن جامعه از یک اندیشه و دستگاه تربیتی کارآمد است چیزی که در سال های گذشته آثار منفی آن را به وضوح دیده ایم.
یکی از معضلاتی که دنیا در سال های اخیر با آن روبروست، کاهش سن اعتیاد و همچنین شیوع اعتیاد به مواد مخدر در بین زنان است که می تواند بنیان خانواده را خراب تر از این بکند
معتاد؛ مجرم یا بیمار؟
یکی از سئوالاتی که از سال ها قبل مطرح بوده و بر اساس پاسخ آن، مواجهه دولت ها با مسأله اعتیاد دستخوش تغییراتی شده است، این سئوال است که آیا معتاد مواد مخدر مجرم است یا بیمار؟
در پاسخ به این سئوال عرض می کنم که اولاً، انسان ها با اختیار و آزادی خود به سمت استعمال مواد مخدر و تداوم آن تا مرز اعتیاد پیش می روند. ثانیاً، به ویژه طی چند دهه اخیر، آگاهی های اجتماعی درباره مواد مخدر و آثار زیانبار آن برای فرد و جامعه در سطح بسیاری خوبی قرار دارد و اکثر معتادان در زمان اولین استعمال مواد مخدر نسبت به پیامدهای آن ناآگاه مطلق نیستند. ثالثاً، در اکثر کشورهای جهان خرید و فروش مواد مخدر و حتی استعمال آن در اماکن عمومی با ممنوعیت قانونی روبروست و لذا فرد در شرایطی به سمت استعمال مواد مخدر و تکرار آن حرکت می کند که نه تنها جامعه با آن- به مثابه یک جرم- همراهی نمی کند بلکه در بربر او مانع تراشی های فراوانی نیز وجود دارد. رابعاً، در صورتی که فرد در ابتدای گرایش به مواد مخدر یا در بدو ابتلای به اعتیاد، دست از استعال مواد مخدر بکشد، امکان نجات او از این بلیه وجود دارد لکن علی رغم تلاش های اطرافیان و آگاه سازی ها، معتادین با اراده خود حاضر به دست کشیدن از استعمال مواد مخدر نیستند.
بنابر آنچه گفته شد، اعتیاد به مواد مخدر با بیماری هایی که افراد ناخواسته و در اثر شرایط اجتماعی به آنها مبتلا می شوند متفاوت است و نمی توان اعتیاد را با این گونه از بیماری ها یکی دانست. از طرف دیگر، روشن است که هم اختلالات روحی و روانی به عنوان منشأ بخش عمده ای از اعتیاد به مواد مخدر و هم خود اعتیاد به خاطر فعل و انفعالات شیمیایی در جسم به ویژه دستگاه عصبی یک بیماری است و مواجهه درمانی با آن با انگیزه حفظ سلامت و حیات فرد ضروری است. بنابراین در پاسخ به این سئوال عرض می کنم که معتاد مجرم یا متخلّفِ بیمار است و بیماری آن، مجرم بودن او را منتفی نمی کند. انگیزه اصلی کسانی که مجرم بودن معتادان را نفی می کنند، فراری دادن آنها از مجازات های اجتماعی است این در حالی است که اگر مجازات معتاد حذف شود، یکی از عوامل مهم در پیشگیری از اعتیاد نیز حذف شده است.
حرمت قطعی تولید، عرضه و مصرف مواد مخدر در شریعت اسلام
بحث بعدی در اینجا، به حرمت یا عدم حرمت استعمال مواد مخدر در شریعت اسلامی برمی گردد. البته در این زمینه به کفابت بحث شده و من لازم نمی دانم بحث های جا افتاده را تکرار کنم لذا در همین حد عرض می کنم که در اسلام، به استناد آیات و روایات متعدد مانند آیه ۱۹۵ سوره بقره که می فرماید : «و لا تلقوا بأیدیکم الی التَّهلُکَه» یا حدیث معروف نبوی (ص) که می فرمایند : «لا ضرر و لا ضرار فی الاسلام» هر رفتاری که لطمه زننده بودن آن به فرد یا جامعه محرز شود حرام قطعی است و امروز دیگر در ضرر فردی و جمعی مواد مخدر اعم از سنتی و صنعتی خصوصاً روان گردان ها ابهامی وجود ندارد؛ در عین حال من به حدیث شریفی برخورد کردم که می فرماید : «ألا أنَّ کُلَّ مُسکَرٍ حرام وکُلَّ مُفتَرٍ حرام و کُلَّ مُخَدَّرٍ حرام» یعنی بدانید، هر چیز مست کننده ای حرام است، هر چیز سست کننده ای حرام است و هر چیز تخدیر کنندهای حرام است. ( مکاتیب الرسول ج ۳، ص ۵۸۲ )
پس توجه داشته باشید که اسلام با نفس تخدیرشدگی که لااقل به کاهش سطح هوشیاری منجر می شود مخالف است چه رسد به اینکه پای ضررهای فراوان روحی و جسمی آن و از آن مهم تر، ضررهای اجتماعی آن نیز به میان کشیده شود. حتی اگر کسی بگوید من با استعمال مواد مخدر تنها به خودم ضرر می زنم ( و بر فرض اینکه این ادعا صحیح باشد ) ضرر زدن به خود هم در اسلام حرام قطعی است.
با این وصف در شریعت اسلامی، هم استعمال مواد مخدر حرمت دارد و هم فراهم سازی بستر استعمال مواد مخدر که شامل تولید، قاچاق و عمده و خرده فروشی و همچنین تبلیغ و ترویج آن می شود. ضمن اینکه به جهات سنگین بودن لطمات اجتماعی اعتیاد به مواد مخدر، قاچاق کننده و عرضه کننده عمده مواد مخدر حکم مفسد فی الارض یا محارب را پیدا می کنند و مجازات های سنگینی در انتطار آنهاست که در جای خود باید بحث شود.
پیشگیری از اعتیاد
از این مباحث که عبور کنیم، سئوال اصلی و مهم در اینجا این است که با الهام از روح تعالیم اسلامی، چه راه هایی برای پیشگیری و مقابله با اعتیاد می توان ترسیم کرد؟ من در پاسخ به این پرسش مهم از پیشگیری آغاز می کنم :
در پیشگیری از اعتیاد به مواد مخدر، حرف های اساسی ای وجود دارد. این حرف ها بر خلاف تصوراتی که پیشگیری را تنها در اقدامات ایجابی محدود می کنند، به دو بخش سلبی و ایجابی تقسیم می شوند که به دلیل ضیق وقت بنده به بیان تیتر این موارد و عنداللزوم توضیح مختصر بعضی از تیترها اکتفا می کنم. ضمناً پیشگیری به دو قسم اولیه و ثانویه تقسیم می شود و بحث ما با پیشگیری ثانویه آغاز می شود:
هرچند امروز در ظاهر امر و در تریبون های رسمی استعمال مواد مخدر تبلیغ نمی شود لکن تبلیغ و ترویج غیر رسمی و زیرپوستی مواد مخدر در دنیا، چیزی نیست که بتوان آن را انکار کرد
یکم. پیشگیری ثانویه:
الف. اقدامات سلبی
یک. جلوگیری قاطعانه از تولید، قاچاق و فروش مواد مخدر
ممکن است بعضی این مورد را جزو اقدامات پیشگیرانه تلقی نکنند لکن من معتقدم از دسترس خارج کردم مواد مخدر خودش یک اقدام مهم پیشگیرانه محسوب می شود. بر این اساس، در جامعه اسلامی مقتضی است با نهایت هوشمندی و تدبیر و با بسیج امکانات، قاطعانه و بی رحمانه با تولید، قاچاق و عرضه مواد اعم از عمده فروشی و خرده فروشی برخورد شود. حتی این تعبیر که باید با قاچاقچی مواد مخدر که عامل انهدام حیات چندین میلیون از جوانان کشور است از حیث اقتصادی برخوردی کمرشکن داشت و همه اموال او را برای جلوگیری از این اقدام تبهکارانه به نفع عموم مصادره کرد، تعبیر گزافی نیست و از مبانی عقلی و شرعی روشنی برخوردار است.
دو. جلوگیری از تبلیغ و ترویج مستقیم و غیر مستقیم مواد مخدر
هرچند امروز در ظاهر امر و در تریبون های رسمی استعمال مواد مخدر تبلیغ نمی شود لکن تبلیغ و ترویج غیر رسمی و زیرپوستی مواد مخدر در دنیا، چیزی نیست که بتوان آن را انکار کرد. اینکه مواد مخدر برای افزایش قدرت یادگیری یا باز کردن فکر مناسب است، مواد مخدر برای افزایش میل جنسی مناسب است، مواد مخدر عمر را طولانی می کند یا به تناسب اندام کمک می کند، تیترهای تبلیغاتی است که به ویژه در فضای مجازی زیاد مشاهده می شود و یقیناً جلوگیری از این جنس تبلیغات یکی از اقدامات پیشگیرانه تلقی می شود.
سه. برخورد قاطع با استعمال مواد مخدر به مثابه جرم
همان طور که قبلاً نیز اشاره شد، برخورد قاطع با استعمال مواد مخدر چه در خفا و چه در علن و دشوار سازی استعمال مواد مخدر و بالا بردن هزینه های آن که از طرق گوناگون من جمله وضع مجازات و تنبیهات اجتماعی مؤثر انجام می شود در جای خود می تواند به کاهش گرایش به مواد مخدر کمک جدی بکند. اینکه گفته شود معتاد بیمار است و لذا دولت نباید به دنبال دستگیری و مجازات او باشد، چیزی است که در عمل تنها با گسترش اعتیاد در جامعه و تحمیل پیامدهای تلخ آن به جامعه منجر شده است.
ب. اقدامات ایجابی:
یک. بالا بردن دامنه و سطح آگاهی های عمومی
این حق فرد و جامعه است که نسبت به حقیقت مواد مخدر و آثار و پیامدهای مخرب و زیانبار آن آگاه شود و به طور طبیعی، هر میزان این آگاهی رسانی ها فراگیر تر و مؤثرتر شود، زمینه گرایش به مواد مخدر با تضییق بیشتری روبرو خواهد شد.
دو. ایجاد نفرت عمومی نسبت به تولید، عرضه و استعمال مواد مخدر
هرچند آگاهی بخشی نسبت به مواد مخدر می تواند تولید، عرضه و استعمال مواد مخدر را قبیح نشان دهد و حتی این قبح را بالا ببرد، اما بحث من در اینجا فراتر از ایجاد و افزایش قبح، حول شکل گیری نفرت عمومی نسبت به مواد مخدر است که حتماً در کاهش شدید گرایش به مواد مخدر نقش مؤثری دارد.
سه. تربیت ضد اعتیاد
جدای از بحث آموزش و فراتر از آن ایجاد نفرت، بوجود آوردن توان و مهارت دور شدن از مواد مخدر و پاسخ منفی دادن به دعوت های دوستانه و غیره، موضوعی است که باید در فرایند یک تربیت صحیح در جستجوی آن بود. علاوه بر این، از مواردی که مثلاً مواد مخدر به ابزاری برای رفع مشکلات جنسی قلمداد می شود، تربیت فردی و اجتماعی نقش مهمی در ایجاد شرایط طبیعی و متعادلِ جنسی و دوری از مواد مخدر ایفا می کند. در اینجا مایلم به «تقوا» ب هعنوان دستگاه اسلامی بازدارنده از زشتی ها و گناه تاکید ویژه ای داشته باشم. در حقیقت، تقوا می تواند نقطه کانونی تربیتی باشد که از آن به عنوان تربیت ضد اعتیاد صحبت می کنیم چیزی که تا الآن به آن توجه لازم نشده است.
هرچند پیشگیری ثانویه در جای خود برای از بین بردن بسترهای گرایش به مواد مخدر نقش به سزایی دارد لکن قادر به خشکاندن ریشه اعتیاد به مواد مخدر نیست
دوم. پیشگیری اولیه
هرچند پیشگیری ثانویه در جای خود برای از بین بردن بسترهای گرایش به مواد مخدر نقش به سزایی دارد لکن قادر به خشکاندن ریشه اعتیاد به مواد مخدر نیست. همان طور که اشاره کردم، عامل اصلی اعتیاد به مواد مخدر، اختلالات روحی و روانی است و لذا اگر جامعه ای بتواند با عوامل این اختلالات به درستی برخورد کند، ریشه اعتیاد در حد قابل توجهی خشکانده خواهد شد. به این منظور باید در درجه اول، به جای صرف پرداختن به خود اختلالات روحی و رونی، به عوامل و عناصر پدیدآورده آن پرداخت. برای این منظور چند گام اساسی باید برداشته شود:
یک. گسترش ایمان و دینداری
همانطور که اشاره شد، بی ایمانی و به طور کل الحاد و شرک زمینه بی معنایی، بی هدفی و پوچ انگاری و به تبع آن، انواع ترس ها و اضطراب های رنج آور را در وجود انسان خلق می کند. از طرف دیگر، وجود ایمان الهی، اتصال به عالم معنویت و بهره مندی از زیست مترقیِ دیندارانه، موجب می شود ضمن رفع و دفع خیلی از مشکلات، بردباری انسان در برابر گرفتاری های گوناگون نیز افزایش پیدا کند. شما می توانید بررسی کنید، چند درصد از مؤمنین و دینداران واقعی گرفتار اعتیاد می شوند؟ بنابراین، مهم ترین عنصر ریشه کن سازی اعتیاد، بسط و تعمیق ایمان و دینداری است چیزی که متأسفانه رد پای آن در نسخه پیچی های رایج دیده نمی شود.
دو. مبارزه همه جانبه و بی رحمانه با فقر و محرومیت
فرد و جامعه فقیر حتماً مستعد اختلالات روحی و روانی است. فقیر در لغت به کسی اطلاق می شود که ستون فقرات او شکسته و قادر به بلند شدن نیست و طبیعی است چنین فردی حتی اگر از مقاومت بالایی در برابر فقر برخوردار باشد، قادر به نادیده گرفتن مصائب عینی و به تبع آن، کاهش رنج های خود و اطرافیانش نیست. البته هر فقیری به مواد مخدر گرایش پیدا نمی کند لکن نمی توان واقعیت فقر را در گرایش بعضی به مواد مخدر نادیده گرفت. بنابراین برخورد با فقر و فقرزدایی یکی از اقدامات اساسی و پیشگیرانه در جهت ریشه کن سازی اعتیاد و سایر آسیب های اجتماعی دیگر می باشد.
سه. مبارزه صریح و بی تعارف با بی عدالتی
مواجهه فرد و جامعه با بی عدالتی و تبعیض، حتی اگر منجر به فقر نشود، پدیده آورنده یأس و نا امیدی و در مواردی تولید کننده انواع ضایعات روحی و روانی است. امروز شکاف طبقاتی و فاصله رو به افزایش طیف ضعیف و حتی متوسط با طیف غنی و مرفه، حتماً تولید کننده رنج و اندوه است و می تواند بعضی را به سمت تسکین خود از طریق مواد مخدر متقاعد کند. ضمن اینکه بی عدالتی هرچند به صورت پنهان، در خیلی از مشکلات اجتماعی صاحب نقش است لذا من معتقدم مبارزه با تبعیض و بی عدالتی حتماً در ریشه کن کردن اعتیاد بسیار مؤثر است.
اعتیاد، خود یکی از عوامل معضلات درون خانوادگی است اما شک نباید کرد که آسیب ها و گرفتاری های درون خانوادگی و مهم تر از آن، بسته شدن چتر حمایتی خانواده چه از جهت عاطفی، چه از جهت معنوی و چه مادی، خود یکی از عوامل ایجاد اختلالات روحی و روانی و به تبع آن، اعتیاد به مواد مخدر محسوب می شود
چهار. تقویت نهاد خانواده و از بین بردن بسترهای معضلات خانوادگی
شما می دانید که اعتیاد، خود یکی از عوامل معضلات درون خانوادگی است اما شک نباید کرد که آسیب ها و گرفتاری های درون خانوادگی و مهم تر از آن، بسته شدن چتر حمایتی خانواده چه از جهت عاطفی، چه از جهت معنوی و چه مادی، خود یکی از عوامل ایجاد اختلالات روحی و روانی و به تبع آن، اعتیاد به مواد مخدر محسوب می شود. اگر درباره معتادان بررسی شود، درصد قابل توجهی از آنها از چتر حمایتی خانواده بهره مند نبودند لذا یقیناً تقویت نهاد خانواده در ریشه کن سازی اعتیاد از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است.
پنج. از بین بردن زمینه عملیات روانی در جامعه
در اینجا، عملیات روانی در جامعه یعنی خلق شرایطی که فرد نه فقط نتواند بهره و دید مناسبی نسبت به امکاناتش داشته باشد، بلکه دائماً سطح توقع او از جهت مادی افزایش یافته و نارضایتی او از زندگی بیشتر شود. یک وجه دیگر عملیات روانی، سیاه نمایی و به راه انداختن ماشین تولید یأس و ناامیدی است به طوری که بخشی از جامعه را به یک نوع افسردگی خاص مبتلا کند. به نظر من، حتماً دولت باید با عملیات روانی با این تعریف مواجهه قاطعانه داشت باشد.
هرچند می توان به موارد دیگری هم تحت عنوان پیشگیری اولیه اشاره نمود لکن به دلیل ضیق وقت به همین حد بسنده می کنم و اما به جز پیشگیری باید به اهمیت و اثر مقابله و درمان نیز توجه نمود.
نکاتی درباره ترک اعتیاد
بحث از مقابله و درمان زمانی مطرح می شود که یا از اقدامات پیشگیرانه غفلت شده و یا به هر دلیل اقدامات پیشگیرانه نتیجه بخش نبوده باشد. در چنین شرایطی، اعتیاد واقعیت عینی دارد و باید به سمت مقابله و درمان آن حرکت کرد. من در اینجا به مجازات ها و تنبیهات اجتماعی یا به مقابله های پلیسی و غیره اشاره نمی کنم و تنها درباره ترک اعتیاد به چند نکته مهم اشاره می کنم:
اولاً: مهم ترین عنصر در ترک اعتیاد، برگرداندن خودباوری و اعتماد به نفس به فرد است. شاید سخت ترین کار، ایجاد انقلاب و شورش درونی در فرد برای رسیدن به خودباوری است و معمولاً این کار تنها از عهده دین برمی آید.
ثانیاً: ایمان اسلامی با همه مؤلفه های آن مانند ایمان به آخرت، می تواند در ایجاد قدرت و اراده ترک اعتیاد اثر اعجازگونه داشته باشد. هر چند فرد مؤمن می تواند با انگیزه های دنیوی و تدام حیات حیوانی خود، اراده لازم را برای ترک پیدا کند اما مهم این است که بدانیم این اراده سقف کوتاهی دارد.
ثالثاً: چشاندن لذت ها و تسکین دهنده های معنوی هرچند شرایط آن برای همه مهیا نیست اما در جای خود می تواند به مثابه عنصری کلیدی در ترک اعتیاد تلقی شود.
رابعاً: همراهی و مشارکت هوشمندانه خانواده و نزدیکان فرد و پرهیز دهی آنها از ایفای نقش منفی و دفع کننده، در ترک دهی معتاد نقش قابل توجهی خواهد داشت.
خامسا: استفاده از روش های روان درمانی و تقویت مهارت های لازم برای بازسازی شخصیتی فرد، و یا بالا بردن توان تحمل تبعات روانی و جسمی ترک، در فرایند ترک اعتیاد می تواند اثرگذار باشد هرچند این روان درمانی ها نباید با ارزش های عقلی و دینی در تعارض باشد.
سادساً: امید به آینده و باور به امکان خروج از میدان مشکلات و گرفتاری ها با مساعدت دیگران و به ویژه دولت، مانند حل مسأله بیکاری یا فقر فرایند ترک را به شدت هموار می کند البته این امیدآفرینی ها باید ما به ازاهای عینی و ملموس داشته باشد و الا اثر عکس می گذارد.
سابعاً: از آنجا که فعل و انفعالات شیمیایی در جسم معتاد خصوصاً دستگاه عصبی فرد غیر قابل انکار است، بهره برداری از دانش پزشکی روز و نوآوری های پزشکی در جهت سم زدایی و ایجاد شرایط طبیعی در جسم فرد، در ترک اعتیاد نقش کلیدی دارد و نباید به آن بی توجهی شود./422/ آ/ مهر با تصحیح
تهیه و تنظیم : محرم آتش افروز